ข่อน หมายถึง ว. ปั่นป่วน, ไม่สบายใจ, โดยมากใช้เป็นคําคู่ เช่น อกใจมันให้ข่อน ๆ จะนั่งนอนก็ไม่หลับสนิท. (ม. ร่ายยาว ทานกัณฑ์).
ก. ตี, ทุบ, ค่อน ก็ใช้.
น. ริมรอบ เช่น ขอบโต๊ะ, ริมที่ยกให้สูงขึ้นโดยรอบ เช่น ขอบสระขอบถนน.
(กฎ) น. แนวริมของทางเดินรถ.
(โบ) น. ใช้โดยปริยายว่า ความรอบคอบ, ความทั่วถึง.
ก. ทดแทน, ตอบ, รับ, เช่น ขอบแต่ขอมสักตั้ง. (ตะเลงพ่าย),ภายในสองนางขอบ, ธขอบคําความมนตรี. (ลอ).
น. ขอบเขตงานหรือความรู้ที่อยู่ในความรับผิดชอบ.
น. อาณาเขต, ขอบข่าย, ข้อจํากัด.